Factorio - zabuduj swój własny świat

O grze Factorio usłyszałem po raz pierwszy gdzieś w okolicach 2018 roku. Znajdowała się wtedy we wczesnym dostępie (od końca 2012). Jako fan citybuilderów, gier ekonomicznych i strategii wszelakich postanowiłem przyjrzeć się temu tytułowi bliżej. W swojej dobroci producent udostępniał na swojej stronie wersję demo do przetestowania. Zachęcony pozytywnymi ocenami przysiadłem do gry i nawet świergot ptaków o poranku mnie od niej nie oderwał. No ale zacznijmy jak przystało od początku.

Jak już wspomniałem Factorio znajdowało się we wczesnym dostępie od 24 grudnia 2012 roku, aż do 14 sierpnia 2020, kiedy to miało swoją oficjalną premierę i udostępniono wersję 1.0. Gra jest połączeniem wielu gatunków, znajdziemy tu elementy strategii, ekonomii, tower defensa, czy też survivalu. Tytuł ten jest tworzony przez mający siedzibę w Pradze zespół Wube Software i jest to jak do tej pory ich jedyna gra. Na chwilę obecną jest dostępna na PC i konsole Switch. Z ciekawostek początkowo Factorio tworzyły zaledwie dwie osoby. Ze względu na ilość pozytywnych ocen na Steam - ponad 136 tyś na dzień pisania artykułu i ogólny poziom 97% tychże ocen jest to jedna z najlepiej oceniany gier na platformie. Mam więc do czynienia z tytułem zdecydowanie ponadprzeciętnym.

W grze na dzień dobry możemy rozegrać kilka samouczków i scenariuszy objaśniających nam podstawy gry. A jest zdecydowanie co objaśniać, bo Factorio do prostych tytułów nie należy. Głównym elementem jest jednak tryb gry swobodnej w, której to rozbijamy się na obcej planecie, a naszym celem jest wysłanie rakiety w kosmos. Cel ten jednak jest bardzo odległy i minie wiele godzin zanim go osiągniemy. Oczywiście, jeśli przeżyjemy, bo zginąć jest tutaj bardzo łatwo. No dobrze, skoro już tu wylądowaliśmy to pora wziąć się do roboty!

Mapa planety jest generowana proceduralnie i za każdym razem wygląda inaczej. Mamy oczywiście duże możliwości jej modyfikacji, takie jak wybór ziarna, modyfikacja ilości wody, czy najważniejsze, częstotliwość i wielkość złóż różnych surowców.

Opis steam mówi nam: „Factorio jest grą o tworzeniu zautomatyzowanych fabryk w celu produkowania przedmiotów o coraz większym stopniu skomplikowania”. To w zasadzie cały rdzeń gry. Więc wydobywamy surowce, budujemy, badamy technologie, budujemy więcej, transportujemy surowce, tworzymy siec kolejową (dokładnie tak, możemy urzeczywistnić projekt tiry na tory), potem budujemy jeszcze więcej i wysyłamy upragnioną rakietę, po czym możemy grać dalej i wysyłać ich więcej i więcej. W zasadzie można tak bez końca. Wśród graczy istnieje powiedzenie idealnie podsumowujące Factorio: „The Factory Must Grow”, czyli fabryka musi rosnąć. Ale nie od razu Rzym, znaczy się fabrykę zbudowano, więc na samym początku budzimy się niedaleko wraku naszego statku, mając do dyspozycji tylko podstawowe budynki i elementy wyposażenia.

Sam początek gry jest dość powolny, szukamy najbliższych złóż surowców (do podstawowych należy kamień, węgiel, żelazo i miedź), kopiemy je ręcznie, po czym stawiamy pierwsze konstrukcje - wiertnice automatycznie wydobywające surowce, oraz piece, które to przetopią rudy na gotowe do dalszej obróbki płytki. Konstrukcje te w podstawowej wersji wymagają paliwa do działania - węgla lub drewna. Wszystkie te budynki łączymy taśmociągami by transportować surowce między nimi. Do taśmociągów musimy dodać też podajniki, by automatycznie pobierały i oddawały surowce konkretnym budynkom. I jak można się domyśleć je początkowo też trzeba zaopatrzyć w paliwo. Robić się więc konkretny bałagan. A to dopiero pierwsze 20 min. By nieco ułatwić sobie zadanie budujemy laboratorium (najlepiej od razu kilka aby skrócić czas badań) i zajmujemy się technologią elektryfikacji. Technologię odkrywamy za pomocą pakietów naukowych, które to - nie będzie to niespodzianką - tworzymy w odpowiedniej montażowni. Gdy się z tym uporamy, możemy zbudować elektrownie parową i stworzyć napędzane prądem wersje fabryk, wiertnic, rafinerii czy podajników. To tak na sam początek. W dalszej perspektywie wydobywamy inne rodzaje surowców w coraz to bardziej absurdalnych ilościach, przetwarzamy je na kolejne półprodukty, tworzymy elektrownie słoneczne, ujarzmiamy w dość skomplikowanym procesie energię atomową (łącznie z bronią atomową, jak znudzi nam się samotny żywot). A to wszystko po to, by zasilić kolejne moduły naszej rozrastającej się w nieskończoność fabryki wszystkiego.

Istnieje jednak pewne ułatwienie w planowaniu całego tego bałaganu - mechanika zwana blueprints. Są to gotowe schematy i plany konkretnych budynków lub całych ich sekcji przygotowywane przez innych graczy dostępne na stronach www.

Wspomniałem już, że łatwo jest w grze zginąć? Otóż nie jesteśmy na planecie sami. Znaczy my jesteśmy sami, ale rdzennych mieszkańców jest sporo i nie są do końca zadowoleni z naszej obecności. Wrogowie są elementem, który możemy wyłączyć w czasie generowania mapy, więc jak ktoś lubi pacyfistyczne podejście, to będzie mógł bez przeszkód i w spokoju rozwijać swoją fabrykę. Dla wszystkich innych spragnionych eksterminacji okolicznej fauny ( a ta ma postać karaluchopodobnych stworzeń w kilku rodzajach) twórcy przygotowali kilka argumentów pozwalających przetrwać w tym niebezpiecznym środowisku. Mam więc do dyspozycji zarówno broń ręczną – karabiny, strzelby, granaty, jak i wieżyczki obronne wyposażone w karabiny, lasery, czy miotacze ognia. Także jak widać, mamy czym się bronić. Związana z tym wszystkim jest mechanika zanieczyszczeń. Im nasza fabryka jest większa, tym więcej i na większy obszar generuje zanieczyszczenie. Zanieczyszczenie z kolei wpływa na stwory i powoduje ich mutacje, przez co stają się silniejsze, szybsze i bardziej odporne na naszą amunicję. Dodatkowo wokół nas (i na całej planecie) rozsiane sa gniazda wrogie fauny, które mogą migrować, jak i rosnąć przez wspomniane zanieczyszczenia. Także nie dość że przeciwnicy z czasem będą dużo silniejsi, to jeszcze będzie ich więcej. Nieciekawa perspektywa. Więc chcąc nie chcą musimy zainwestować w grube mury i sporą ilość wieżyczek. I to najlepiej wokół całej bazy, bo każdy taki atak w późniejszym czasie gry na nie przygotowany odcinek może zakończyć życie naszej bazy jak i na samych.

Factorio przedstawione jest w grafice 2D w rzucie z góry. Opiera się na bardzo szczegółowym pixelarcie. Przybliżając obraz możemy dokładnie zobaczyć różne pracujące elementy naszych budników - kręcące się taśmociągi, ramiona podajników, dym z pracujących elektrowni, czy poruszające się tłoki w montażowniach. Dodatkowo całość jest bardzo naturalnie animowana.

Co do dźwięku to przez większość czasu towarzyszą nam dźwięki pracujących maszyn, a w tyle przygrywa spokojna i nastrojowa muzyka, która idealnie współgra ze spokojnym charakterem produkcji. No chyba, że coś na atakuje, wtedy spokojnie na pewno nie jest.

Dla fanów takich tytułów (sam zaliczam się do nich) Factorio jest grą obowiązkową. Łączy wiele gatunków w jedną zgrabną całość. Pozorna prostota w oprawie i ogromna złożoność mechanik oraz łańcuchów produkcyjnych każdego fana przykuje do ekranu na dziesiątki, jeśli nie na setki godzin. Wiąże się z tym jedyna wada tytułu - potwornie wręcz pożera czas, godzina gry na poprawienie kilku taśmociągów i wybudowanie nowej kopalni potrafi się zamienić w kilkugodzinną sesję w, której powita nas poranek. Nie mówcie więc, że nie ostrzegałem!

A gdyby komuś było mało na platformie Steam mamy ogrom modów do gry, zarówno poprawiających rozgrywkę, jak i zmieniających ją całkowicie od samego początku. Więcej o nich w dedykowanym artykule Factorio - najlepsze mody.